Po co pisać? Simone de Beauvoir napisała, że po to, by „wyrazić smak własnego życia”. Smak to bardzo intymny zmysł. Nikt nie pozna smaku owocu, którego sam nie spróbuje. Nikt nie wniknie w moją subiektywność tak, by posmakować bycia mną. A pomimo tego można pisać tak, by inni to odczuli. To cudowne, że słowa mają taką moc, że mogą oddawać do pewnego stopnia to, co dzieje się w mym wnętrzu, a tym samym pozwalają czytającym te słowa wyjść poza granice swojego świata psychicznego. Ja czytam też tego powodu – by choćby na chwilę porzucić własną, wąską perspektywę i spojrzeć na świat oczami innego człowieka. Choć nigdy tak naprawdę nie wniknę do jego wnętrza, to pomimo wszystko odczuwam prawdziwą radość, rodzącą się ze wspólnoty czarnych figurek na białym tle. Jak pisała Safona: „Słowa, którymi władam, powietrzem są tylko, a jednak cieszę nimi słuchających”.