Kim był Asklepios? Jego postać łączy w sobie elementy kultu herosa i boga. Miał być, jako bóg, synem Apolla i Koronis, córki króla Flegiasa, która zmarła po jego porodzie. Wychował go i nauczył sztuki leczenia centaur Chiron. Jego żoną została Epione (Kojąca ból), z którą miał wiele córek i synów, patronujących rozmaitym obszarom uzdrawiana, na przykład Hygeia (bogini zdrowia) czy Panakea (bogini uniwersalnego lekarstwa). Miał podobno wskrzeszać zmarłych i z tego powodu powodu Zeus uśmiercił go piorunem i zamienił w gwiazdozbiór Wężownika (wąż owijający się wokół jego laski to uniwersalny symbol odrodzenia).

Na wyspie Kos powstał jeden z najważniejszych asklepiejonów, czyli miejsc kultu Asklepiosa i zarazem swego rodzaju starożytny szpital i sanatorium. Ważną praktyką były w asklepiejonach sny inkubacyjne. Chorzy przyjeżdżali na Kos, tam spędzali nawet parę miesięcy i nocami śnili w świętych miejscach, czyli abatonach, czekając na wskazówki od samego Asklepiosa. Co ciekawe, obrzędy inkubacyjne są znane też w innych kulturach, na przykład w kulcie Izydy.

Jednak pobyt w asklepiejonie to nie tylko sen i wskazówki. Eliusz Arystydes mówi, że jego pobyt zaowocował tym, że Asklepios przestawił mu ideał całego jego życia. W ten sposób pobudził jego kreatywność, pomagając mu przeciwstawić się chorobie. Wielomiesięczny pobyt w asklepiejonie był zatem terapią zarówno duszy, jak i ciała. Był to rytuał inicjacyjny, wyprowadzający poza dotychczasowe ja. Bowiem jedyne wyzdrowienie to przerośnięcie swoich problemów, które mają najczęściej źródło w naszej psychice.

Modne dziś podejście holistyczne do uzdrawiania nie jest zatem niczym nowym, po prostu wracamy do najstarszych metod dochodzenia do zdrowia. A dochodzenie do zdrowia to stawanie się całością. W języku psychologii analitycznej to połączenie świadomości z nieświadomością. Na Kos abaton znajduje się na środkowym tarasie, niedaleko ołtarza. To obszar sacrum, miejsce kontaktu z mocami poza tym światem. Tam warto śnić, po to, by stać się całym.